Eerste week

Zaterdag avond 3 januari kwam ik na een heel voorspoedige reis weer in Ghana aan. Vida zou zorgen dat onze oude pick-up op het vliegveld zou staan, maar als verrassing stond de landcruiser op me te wachten. Tijdens mijn afwezigheid is het motorblok gereviseerd en hij rijdt heerlijk. Fijn om mijn collega en vriendin Vida en alle kinderen weer te zien en weer heerlijk om thuis in mijn oude vertrouwde omgeving te zijn. Schoenen en sokken uit en weer vrijheid voor mijn voeten:)

Zondag met z'n allen naar de kerk, kennis gemaakt met 2 nieuwe babies, waaronder Angela van Monica, en zondag middag voegden zich nog meer kinderen bij onze mooie club. 's Avonds een feestmaal met elkaar (28 in totaal) gedeeld.
Maandag was de laatste vakantie dag van de kinderen, dus na een paar uur de meest dringende administratie gedaan te hebben, ben ik met 9 kinderen lekker naar het strand geweest. Heerlijk om zo even met elkaar te genieten.

Dinsdag begon 'het echte werk' weer. Veel bijgepraat, mensen ontmoet en aan administratie gewerkt. Fijn dat er in mijn afwezigheid zoveel is doorgegaan, maar ook goed om zelf weer een stukje op te pakken en gelegenheid te hebben om her en der nog wat te herstructureren en samen werken aan verbeteringen. Ook frustrerend maar goed om weer te beseffen hoe moeizaam communicatie en administratie hier gaat door slechte internetverbindingen en bijna dagelijkse uitval van electriciteit.

Donderdag hebben Vida en ik Blessing weer naar het ziekenhuis gebracht. We moesten van 8 tot 13 uur wachten eer we aan de beurt waren. Maar ze bleek, zoals we verwacht hadden, weer niet fit genoeg voor de hartoperatie waar ze al een paar maanden op wacht. De cardioloog ging akkoord om haar toch op te nemen, om haar longontsteking te behandelen en zo snel ze fit genoeg is, de eerste, kleine hart operatie uit te voeren. Het kostte nog 6 uur wachten eer de opname voor elkaar was en 's avonds half 9 kwamen Vida en ik moe en hongerig weer thuis. Blessings moeder, Yaa, begon de moed een beetje op te geven, maar we proberen haar dagelijks, tijdens onze bezoekjes om eten te brengen, aan te moedigen geduld en hoop te blijven houden. Gister (zondag) avond was ze redelijk opgewekt en Blessing, door al het ziek zijn vreselijk ondervoed, heeft weer een goede eetlust.
Ik zou morgen, dinsdag, voor een paar weken naar het noorden vertrekken, maar heb dat uitgesteld, in de hoop dat Blessing deze week geopereerd zal worden en ik in de buurt zal zijn.

Gisteren is Angela, de dochter van Monica en Badu (die afgelopen april door noodlottig motorongeval overleden is) in de kerk opgedragen aan God. Het was voor Monica uiteraard heel verdrietig om daar zonder Badu te staan, maar toch ook mooi dat ze een prachtige, gezonde baby heeft gekregen en zich omgeven weet door ons "gezin" en de kerkelijke gemeente waar we bij horen.

Voor Danzumah, mijn dove pleegzoon, zit de vakantie er ook weer op en vandaag vertrekken we, samen met Vida, richting Cape Coast. Daar sluiten we de vakantie voor hem af met een middagje strand en morgen hopen we door te gaan naar zijn school in Obuasi.
Daar hebben we een vergadering gepland met het schoolbestuur om verdere afspraken te maken over land dat Onyame helpt aanschaffen voor de school. Omdat iedereen doof is, zijn dat altijd langdurige en vermoeiende vergaderingen. Maar fijn dat Vida er bij is, want sommigen kunnen liplezen in de lokale taal, die Vida ook beheerst, zodat we niet steeds alles op hoeven te schrijven.
Tussen de bedrijven door en tijdens de lange auto ritten kunnen Vida en ik ook weer verder dingen met elkaar bespreken, waar we thuis, met alle aandacht vragende kids, lang niet altijd aan toe komen.

Mijn eerste week zit er dus al weer op. De tijd is omgevlogen en ik zie uit naar wat deze nieuwe week weer brengen zal.