Week 3 - 5

De reis naar het noorden zit er weer op.
We zijn van vrijdag 23 januari - maandag 2 februari in Sandema geweest.
Eerst een weekend tijd met en voor de kinderen, staf overleg, stand van zaken proberen inschatten en een programma maken voor de rest van de week.
Maandag 26 januari zouden we overleg hebben en veeteelt voorlichting geven aan de verschillende groepen die we in Doninga hebben. Maar na 2 uur wachten kwam pas de eerste deelneemster en besloot ik de bijeenkomsten af te zeggen. Enerzijds voelde ik me die dag helemaal niet fit en anderzijds begin ik het zo frustrerend en irritant te vinden dat de mensen in dit dorp het altijd maar vanzelfsprekend vinden dat we op ze wachten. Ik besloot dus voet bij stuk te houden en hoop dat ze een volgende keer wel op tijd zullen komen. We bleven in Doninga, waar ik een mooi eigen hutje heb, slapen. Lydia en Agnes, die met me mee waren sliepen binnen, ik lekker onder de prachtige sterrenhemel op het dak van mijn hutje. Het koelde wel erg af, maar ik had verschillende kleren die ik over elkaar aan kon trekken en 2 strandlakens als dekens.
De volgende morgen voelde ik me een ander mens.
We vertrokken vroeg om die dag nog 7 groepen in 4 andere dorpen te bezoeken. Alles verliep goed en de mensen waren erg blij met het advies over voeden van kleinvee in het lange droge seizoen. In een van de dorpen werd een groot, levend varken, mijn verjaardagskado, achter in de auto gehesen. Maar het beest, met de 4 poten aan elkaar vastgebonden, ging vreselijk te keer. We kwamen niet verder dan een paar honderd hobbelige meters en het kolossale beest had al een poot losgewerkt, gilde alles bij elkaar en leek in staat om over de leuning van de achterbank te komen, waar Agnes, niet op haar gemak, de sprong af zat te wachten. Ik vond het erg zielig voor het varken en was bang voor de spullen die ook achter in de koffer lagen. We hebben het dier dus bevrijd van zijn benarde situatie en terug laten keren naar zijn huis.
De laatste 2 groepen voor die dag hadden een sterfgeval en konden ons net op tijd afbellen, zodat we er niet voor niets heen reden. 's Avonds kwamen we moe maar voldaan weer in Sandema aan.

De rest van de week gebruikten we voor gesprekken, administratie, regelen en plannen van allerlei zaken,tripje naar Bolgatanga en overleg met 4 groepen die naar ons kantoor Sandema kwamen. Fijn om te merken dat deze groepen heel serieus en goed bezig zijn.
Lydia is nog een ochtend terug gegaan naar Doninga om 5 mensen gericht training te geven op het gebied van voer verzamelen voor het klein vee.
En ik ben met Atimlie naar een dorpje zo'n 10 km verderop gereden om een bejaard echtpaar dat we daar steunen, op te halen om in Sandema hun gezondheidsverzekering te laten vernieuwen. De man is vrijwel doof, volledig blind en kan niet meer lopen. Het was een hele toer om hem zover te krijgen dat hij snapte wat de bedoeling was en bereid om zo veel mogelijk mee te werken...kleren aan, muts op en zijn hutje uit. Gelukkig kwam er een jonge man langs die bereid was de oude man op zijn rug naar de auto, een stuk verderop langs de weg, te dragen.
Gelukkig kregen we wat voorrang bij het verzekeringskantoor en waren we binnen 3 uur klaar. Opa zat op de grond lijdzaam te wachten tot hij versjort zou worden. Hij had geen idee hoe hij tussen tientallen andere mensen gepropt zat, die ook allemaal zwijgend hun beurt af zaten te wachten, toen hij aangaf te moeten plassen. Een vrouw naast hem moest zo hard mogelijk in zijn oor schreeuwen om bevestigd te krijgen dat hij heel nodig moest. Hem optillen en naar een plekje met wat meer privacy brengen was geen optie en hij vroeg om het emmertje dat ik voor hem had meegenomen. Gelukkig (of in ieder geval hopelijk) had hij zelf niet in de gaten hoeveel bekijks we hadden en hoe gênant de hele situatie, waarbij hij zelf niets kon en door mij geholpen moest worden, was.
Maar goed, voor hem zou in zijn broek plassen ws meer gênant zijn geweest.
Terug in zijn dorp hoopten we weer op een sterke voorbijganger, maar die was er niet. Ik besloot dus de capaciteiten van de auto op de proef te stellen en zo dicht mogelijk bij het hutje te parkeren. We hesen de man eruit en leidden hem naar zijn 'bankje' voor zijn hut. Pas toen hij de palen van zijn bankje voelde besefte hij dat hij weer thuis was en verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Overladen met dankbetuigingen en zegeningen keerden Atimlie en ik tevreden weer naar huis. Maar ook verdrietig, beseffend dat dit maar 1 van de vele ouderen was en er nog velen thuis zaten zonder hulp te krijgen. Voor hen geen gezondheidsverzekering en dus geen kans op hulp bij ziekte als er al vervoer naar een kliniek zou zijn.

Op zondag hielden we een eigen 'kerkdienst' in ons fosterhome wat erg mooi en fijn was.
' s Middags was de Onyame zangmiddag in Nederland waar we via Skype bij aanwezig zouden zijn.
Voor degenen die wel eens in ons fosterhome zijn geweest weten hoe moeilijk het is om met elkaar een tijd af te spreken en ons daar aan te houden. Het was dus een hele toer om iedereen bij elkaar te krijgen voor de camera van mijn iPad. Helaas zagen of hoorden we niets, hoewel ik begreep dat wij in Nederland wel even in beeld zijn geweest. Maar voor ons was het al met al heel vermoeiend en frustrerend. De verbinding verbrak steeds en op het moment dat de eindopbrengst bekend gemaakt zou worden,
€ 8600 begrepen we later!, bleek mijn bel tegoed op. Nog naarstig geprobeerd het op te waarderen, maar toen ik eenmaal weer online was, was alles voorbij en zat men in Nederland te genieten van de pannenkoeken. Hoewel de internetverbinding in Sandema dit keer beter was dan ooit, was dit toch te hoog gegrepen.
Maandag ochtend vroeg hebben we weer afscheid genomen van de kinderen en medewerkers in Sandema. Altijd moeilijk maar toch ook met een goed gevoel, wetend dat iedereen het goed maakt en er goede onderlinge harmonie heerst onder de medewerkers.

Met een volgeladen auto zijn via verschillende projecten in Kpembe bij Salaga aangekomen. Daar woont de familie Haruna, onze pleegzoon die bijna 8 jaar geleden is overleden. Haruna was enige zoon, nadat zijn broertje was overleden, en voelde zich verantwoordelijk voor de scholing van zijn 5 jongere zusjes. Op zijn sterfbed was hun toekomst zijn grootste zorg.
Na zijn overlijden heb ik in overleg met de familie besloten via de stichting een graanmolen aan te schaffen in de verwachting dat deze geld op zou brengen om de scholing voor de zusjes te bekostigen. Het is heel mooi om te zien hoe dit realiteit is geworden...het oudste meisje rond volgende maand een opleiding bij de politie af en is verzekerd van een baan. Het tweede meisje kan binnenkort aan een training bij de brandweer beginnen, en de anderen zitten op lagere en middelbare school. Het is een moslim familie, waar het niet vanzelfsprekend is dat meisjes een opleiding krijgen. En het is dan ook heel bijzonder dat deze meisjes dat wel krijgen en dan nog wel stoere opleidingen als politie en brandweer. In de loop van de afgelopen jaren heb ik de vader van Haruna erg zien veranderen van een man die weinig gerespecteerd werd en weinig inzet toonde in een man die vecht voor de toekomst van zijn dochters! Women empowerment, een van onze doelstellingen, via een moslim man;)
De graanmolen wordt goed onderhouden en veel gebruikt. De volgende stap die we nu afgesproken hebben is om electriciteit naar de graan molen te brengen. Daarmee zal hij nog meer geld kunnen verdienen, wat hij hard nodig zal hebben om ook zijn jongste kinderen allemaal een beroepsopleiding te laten volgen.

Na het bezoek aan deze familie zijn we nog een paar uur over heel stoffige wegen doorgereden, om te overnachten in Bimbila.
Toen we daar klokslag 6 uur, net voor het donker, aankwamen, werden we, niets vermoedend, bruut tegen gehouden door een boze agent, terwijl vlak naast ons 2 mensen op een motor hard met een grote stok werden geslagen... Het bleek curfew te zijn, avondklok vanwege onlusten in de betreffende omgeving. De onwetendheid straalde ws van onze gezichten af en we mochten zonder stokslagen snel een guesthouse opzoeken.
We vonden een slaapplek, maar er was geen gelegenheid meer eten te kopen. Maar gelukkig hadden we nog een gebraden kip uit Sandema meegenomen, die door de hitte in de auto zo warm was dat het leek of hij zo uit de pan kwam. Die hebben we samen heerlijk opgegeten met een gekookt sapje als toetje.

De volgende dag was mijn verjaardag. Voor het eerst in jaren geen zingende kids met een kop koffie aan mijn bed. Helemaal geen koffie zelfs, want er was geen gelegenheid water te koken voor de Nescafé. Maar wel een lieve Lydia die alleen voor me gezongen heeft en me een mooie ketting en armband kado gaf. Er volgde een mooie rit door een prachtige omgeving (Volta Region) en een paar uur buiten Accra hebben we even gepausseerd op een mooi plekje aan de Volta rivier en hebben we genoten van frisdrank met garnalen en koffie toe;)

Om half zeven kwamen we thuis, waar we verwelkomt werden met Happy Birthday song door de kinderen, gebraden varken en taart.
Nadien ook nog kunnen Skypen en bellen met het thuisfront in Nederland! Super!

De volgende dag, afgelopen woensdag, ben ik weer op pad gegaan om Lydia naar huis te brengen. Daar hebben we nog een gezellige avond met haar vriend Paul en haar 2 zusjes gehad.
Ik ben blijven slapen en de volgende dag terug gekeerd naar Accra en vervolgens Olebu.

Ook hier hebben we inmiddels al weer van alles meegemaakt, maar dit verslag is al veel te lang geworden, dus dat bewaar ik voor volgende keer. Nog 2 weken en dan is het ook hier weer tijd voor afscheid:(