Tweede verslag van zomerreis Ghana

Marli is inmiddels veilig en wel aangekomen in Ghana. Ze heeft voor het eerst alleen gereisd, wat ondanks vertragingen en een overstap in Londen, goed is verlopen. We waren blij elkaar 's avonds op het vliegveld in Accra in de armen te kunnen sluiten. Marli geniet weer volop van het ' hier zijn '. Ze geniet van het spelen met en helpen verzorgen van de babies en peuters in huis. Als ze daarnaast niet op pad is om oude vrienden te bezoeken, dan is ze te vinden onder de mangoe boom bij de buren om daar lekker bij te kletsen en te genieten van het luieren daar.
Afgelopen week is mijn tijd voornamelijk in beslag genomen door het werken aan verschillende administratieve taken, heen en weer reizen naar verschillende kantoren in de stad, etc. Het was tijdrovend en niet de leukste job, maar we zien vooruitgang en dat is bemoedigend. De uurtjes rond het avond eten, wanneer alle kleintjes uit school zijn, zet ik even alles op zij en haal ik mijn hart op aan hun enthousiasme en aanhankelijkheid.
We zijn de strijd tegen de muizen plaag in huis aangegaan en hebben eerst met lijm-vallen en later met gif een hoop muizen (en kakkerlakken) gevangen...brrr.
Een grote groene slang, die tussen een paar huisgenoten uit een boom op de grond viel, zorgde ook voor de nodige opschudding...gillende meiden en stoere, maar toch ook bange jongens die er met stenen en stokken achteraan gingen. Maar de slang was razend snel en vluchtte de waranda van onze "boys quarters" in en hield zich verstopt tussen alle spullen die daar opgestapeld staan. Maar na zo'n 20 minuten opjagen en veel kabaal kon de slang doodgeslagen worden.
Wat dat betreft valt er hier altijd wel weer wat te beleven.
Afgelopen zaterdag heeft Marli op bed gelegen met buikpijn en diarree en ook ik had behoorlijk last van mijn buik.
Maar ik moest met Vida en een bestuurslid van onze stichting naar de begrafenis van de moeder van de voorzitter van ons Ghanees bestuur. We moesten er al om 8 uur zijn, dus zijn 's morgens vroeg vertrokken. Bij aankomst waren de voorbereidingen nog in volle gang. Rondom de kerk waren een soort party tenten neer gezet waaronder verschillende koren en zanggroepjes aan het oefenen waren, terwijl anderen alle stoelen voor de verwachtte gasten in gereedheid zetten. De (enige) zoon van de overledene is een bekend en geliefd voorganger, dus er werden veel mensen verwacht, die niet allemaal in de kerk pasten. Terwijl iedereen druk bezig was met alle voorbereidingen, leek de overledene (ze was 91 jaar oud geworden), gekleed als een traditionele queen in wit en met veel (geleend) goud, half zittend opgebaard, alles te overzien. Ze lag onder een mooi versierde party tent met veel plastic bloemen om zich heen en kerstverlichting over het voeteneind van waar ze lag. Twee mensen wuifden haar frisse lucht toe en joegen de vliegen weg. We werden allemaal geacht haar te groeten voor we gingen zitten en de ouderen onder ons spraken haar toe, wensten haar een goede reis en stopten haar klein geld toe om water voor onderweg te kunnen kopen. In al mijn jaren in Ghana heb ik tot nu toe alleen begrafenissen van mensen in het noorden meegemaakt, waar het er heel anders, veel eenvoudiger, aan toe gaat. Voor mij was het dus een bizondere ervaring zo. De kerkdienst, het "vieren van het leven van de overledene" was luid, mooi, persoonlijk en lang. Daarna met zn allen naar de begraafplaats waar hartstochtelijk gehuild werd en vervolgens terug naar de kerk en party tenten waar de meesten de rest van de dag zouden vertoeven, om donaties te geven (die allemaal geregistreerd moesten worden) en te wachten op iets te eten en/of drinken. Wij zijn, na het geven van onze bijdrage en het spreken van een paar bekenden, terug gegaan naar huis. Inmiddels was mijn buikpijn zo heftig dat ik niet meer goed overeind meer wist te blijven. Een pijnstiller en een uurtje rust boden wat verlichting, maar ik ben nog een paar dagen flink beroerd gebleven.
Zondag na de kerk zouden we naar de dierentuin gaan met de kinderen, maar dat heb ik maar afgezegd om mijn energie te sparen voor de bestuursvergadering die we eind van de middag zouden hebben. Maar ook die hebben we afgezegd omdat ik me verre van fit voelde. Een van de bestuursleden die ook op de begrafenis was, zou op weg naar huis (in Kumasi) de vergadering bijwonen, maar nu kwam hij alleen langs om mij op te pikken, zodat ik mee kon rijden naar Kumasi. Ik had daar maandag een vergadering met het bestuur van de dovenschool in Obuasi. Liefst had ik die ook afgezegd, maar mijn tijd en schema hier is al zo volgeboekt, dat ik niet zag wanneer ik dat overleg dan zou moeten houden. Bovendien had ik nu een lift, waardoor ik niet de 4 - 5 uur durende rit zelf hoefde te rijden en kon ik in Kumasi onze land cruiser ophalen die voor reparatie in de garage was geweest.
In Kumasi vond ik een prettig guesthouse, waar ik goed kon slapen. Maandag werd de hele dag in beslag genomen door de vergadering ... eerst zoeken naar de lokatie, daarna bijna 2 uur wachten tot iedereen er was en vervolgens een goede maar moeizame vergadering met allemaal dove mensen. Een van hen had zijn dochter meegenomen om te helpen met vertalen. Er werd in gebarentaal gecommuniceerd, wat de man, die doof is maar een beetje spreken en liplezen kan, in een lokale taal uitsprak tegen zijn dochter. Zij vertaalde het op haar beurt naar mij in het engels. De vergadering duurde zo bijna 4 uur, maar we hadden een hoop bereikt en hadden er allemaal een goed gevoel over.
Om 16.30 vertrok ik uit Kumasi terug naar huis in Accra. Ik reed met de grote, sterke landcruiser en hoopte met een beetje geluk om 20.30 thuis te kunnen zijn. Maar helaas verloor ik, terwijl ik een behoorlijke snelheid had, om een uur of 6 de macht over mijn stuur en kon ik ternauwernood de auto veilig aan de kant tot stilstand brengen. Het bleek dat mijn rechter voorband volledig plat was. Gelukkig gebeurde het net op een plek waar 2 jonge mannen aan een vrachtwagen aan het sleutelen waren. Zij kwamen mij helpen om mijn band te verwisselen. Een aantal jaar geleden zou ik me bezwaard (en een beetje te trots) hebben gevoeld om dat door anderen te laten doen, maar nu liet ik het graag gebeuren. Ik was moe, nog niet fit en behoorlijk gefrustreerd door deze pech. De reserve band bleek ook leeg te zijn en moest eerst met een taxi naar een volgende dorp gebracht worden om opgepompt te worden. Bij het verwijderen van het wiel met de lekke band bleek dat de 2 lange schroeven die de remschijven bij elkaar moeten houden, volledig los waren geraakt en naar buiten bengelden. Een van de schroeven had het ventiel van de band eraf gesneden, waardoor de band accuuut leeg was. De monteur en mensen om hem heen spraken verhit in hun eigen taal, maar steeds hoorde ik het woord "lucky" er tussen door. Ik voelde me helemaal niet zo lucky, maar toen ik de oorzaak en ernst inzag, besefte ik inderdaad dat ik van veel ergere dingen bespaard was gebleven. Ik belde mijn monteur, die er natuurlijk een grote hekel aan had, en vertelde wat er aan de hand was. Hij bleek de monteur die mij hielp te kennen en wist dat hij goed en betrouwbaar was. Die indruk had ik inmiddels ook. Hij is ook met een taxi op pad gegaan om benodigde spullen te halen en heeft alles netjes voor me gerepareerd. Ik had inmiddels geen vertrouwen meer in de andere remmen en wielen en liet hem deze ook controleren. Een uur later en inmiddels aarde donker, was ik weer onderweg, maar nu zonder reserve band en met een stuur dat wat schudde vanwege het niet goed uitgebalanceerde reserve wiel. Maar met veel schietgebedjes
en groeiend vertrouwen in de auto ben ik weer veilig thuis gekomen.
Dinsdag kon ik het een beetje rustig aan doen en 's avonds kon alsnog de bestuursvergadering plaats vinden.
Die dag zou ook Blessing voor de tweede keer aan haar hartje geopereerd worden, maar tijdens controles vorige week bleek ze niet fit genoeg te zijn. Ze heeft weer nieuwe medicijnen gekregen en we houden haar thuis van school om haar goed aan te kunnen laten sterken en hopen dat de operatie spoedig zal plaatsvinden.
Lydia, die aanstaande vrijdag in het gemeentehuis en zondag in de kerk hoopt te trouwen, is inmiddels thuisgekomen en druk bezig met alle voorbereidingen.
Vrijdag mag ik getuige zijn op het gemeente huis en 's avonds hopen we Huub en Ben van het vliegveld af te halen.
Ik hoop vandaag en morgen, met hulp van de mensen om me heen, mijn geplande werk af te krijgen, zodat we hopelijk kunnen genieten van een fijn weerzien en feestelijk weekend en daarna een paar dagen vakantie met het bruidspaar aan het strand.