2e en 3e week

Er zijn inmiddels alweer bijna 2 weken voorbij sinds het schrijven van het eerste verslag. De tijd vliegt!!!

Ik heb een goede trip met Vida en Danzumah naar Obuasi gehad. Danzumah genoot van een dagje volledige aandacht, zwemmen in de zee en lekker eten aan het strand. De vergadering in de dovenschool vergde, zoals we verwachtten veel tijd en energie, maar was heel zinvol en bevredigend. Goed om iedereen te zien, ideeën uit te wisselen en elkaar te bemoedigen. Daarnaast ook volop tijd gehad tijdens de uren lange auto ritten om bij te praten met Vida. Het eerste stuk van de rit reed Nkrumah, Vida's man (die een paar weken bij ons in Olebu is) met ons mee om een nicht te gaan bezoeken. Hij had nog nooit de zee gezien, dus dit was een mooie gelegenheid om hem die, in Winneba, te laten zien. Hij was erg onder de indruk, vroeg zich af hoe het kwam dat verderop de lucht zo laag kwam dat hij de zee raakte en merkte op dat hij nooit zijn leven zou wagen door in de zee te gaan zwemmen;)

In de loop van die week heb ik de cardioloog gesproken over Blessings operatie, maar hij was nog niet tevreden over haar gezondheid en besloot de operatie nogmaals uit te stellen.

Omdat ik toch dringend ook naar de projecten in het noorden moest, besloot ik mij reis niet langer uit te stellen en ben zondag middag, na een fijne kerkdienst, samen met Lydia richting noorden vertrokken.
Het is heerlijk om tijd met Lydia samen door te brengen en ervaringen van de afgelopen jaren en plannen voor de toekomst met elkaar te kunnen delen. Ze hoopt dit jaar te gaan trouwen en het is fijn om hier samen met elkaar uitgebreid over te kunnen praten en fantaseren.

Onderweg hebben we de nodige ontmoetingen kunnen hebben met mensen van projecten waar we mee verbonden zijn en mijn oudste pleegdochter, Mariama, kunnen bezoeken. Fijn te zien dat het goed gaat met haar en haar gezin.

Maandag avond, net voor we in "the middel of nowhere", of te wel ons gezondheidsproject in Chera, verdwenen, kregen we bericht dat Blessing was geopereerd, alles perfect was verlopen en ze al weer bij kennis was. Grote opluchting en dankbaarheid.
Ze kan nu verder aansterken om later dit jaar nogmaals aan haar hart geopereerd te worden.
Nogmaals dank aan allen die bijgedragen hebben in geld en gebed!!

In Chera zijn we een paar dagen op pad geweest naar afgelegen dorpen, waar we kinderen (en volwassenen) met verschillende gezondheidsproblemen hebben, die we proberen te begeleiden. Ik heb 2 mensen, Fatima en Moses, in Chera opgeleid om eerste hulp te verlenen in onze kliniek en in de dorpen. Hoewel ze daarmee al behoorlijk wat bereikt hebben, blijven ze nog veel aansporing en begeleiding nodig hebben. Fatima heeft beslist goede capaciteiten, maar is zo getraind in onderdanig zijn (vanuit de cultuur waarin ze is opgegroeid) dat ze het nog heel moeilijk vindt om initiatieven te nemen en haar mannelijke collega, die minder toewijding toont, aan te sporen. Ik heb de afgelopen dagen weer geprobeerd hen aan te moedigen meer als team en wat doortastender aan de slag te gaan. Ook met wat herverdeling van taken hoop ik op verbetering.

In een van de dorpen is een tweeling, die door allerlei omstandigheden niet de zorg kregen die ze nodig hadden. Precies een jaar geleden, toen 14 maanden oud, kwamen ze op ons pad. De moeder kon niet langer voor hen zorgen en ze werden, ernstig ondervoed, overgedragen aan een oud tante in een ander dorp. Mijn medewerkers hebben het afgelopen jaar de tweeling wekelijks bezocht en gewogen en voedings- en medisch advies gegeven. Maar nu, een jaar later, zijn ze nog niet veel gegroeid. Het meisje weegt ruim 6 kg, het jongetje 8 kg. Veel te weinig voor ruim 2 jarigen. Ze zijn, ondanks alles, wel actief. Maar doordat ze zo brood mager zijn, kunnen de beentjes, met name van het meisje, het gewicht van hun lijfjes eigenlijk niet dragen en zijn ze helemaal krom gegroeid.
We hebben nieuwe afspraken gemaakt, met hulp van de plaatselijke dominee voorlichting gegeven over gevaar van verkeerde opvattingen over tweelingen en besloten wekelijks voedselhulp te gaan geven. Ik hoop dat deze kids hiermee op zullen knappen.

In een ander dorp troffen we ook een baby, wiens moeder een paar uur na de bevalling is overleden. Helaas komt dat nog maar al te vaak voor in deze afgelegen gebieden, ondanks de begeleiding en training die we aan lokale vroedvrouwen proberen te geven. Het kindje wordt nu gevoed door zijn grootmoeder, die melkpoeder van haar andere kinderen uit de grote stad krijgt. De baby zag er goed uit, maar we hebben toch geprobeerd de grootmoeder te overtuigen de baby niet met een kapotte en vieze zuigfles te voeden, maar met een beker en lepeltje die makkelijker schoon te houden zijn.
Ik hoop dat ze het zal navolgen.

Naast deze babies hebben we kinderen met epilepsie de nodige medicatie en voorlichting kunnen geven evenals andere zieken die op ons pad kwamen.

Ook heb ik Afie, een verstandelijk beperkt meisje van een jaar of 17 kunnen bezoeken. 4 jaar geleden beviel ze van een zoontje, waarvan we de vader niet kennen. Vanuit ons project hebben we de afgelopen jaren geprobeerd Afie en haar zoontje te begeleiden met voeding en medicatie wanneer nodig en een tante aangemoedigd verder een oogje in het zeil te houden. Ik wist niet beter dan dat Afie na de bevalling van haar zoontje gesteriliseerd was, maar blijkbaar niet, want ze is weer zwanger, maar een paar weken geleden ook getrouwd met de vader van dit kindje. Hoewel ik in eerste instantie geshockeerd was (Afie functioneert op een niveau van ongeveer een 3 jarige) ben ik tot de conclusie gekomen dat dit toch het beste voor haar lijkt te zijn. Haar man is ook verstandelijk beperkt, hoewel minder ernstig dan Afie, hard werkend en onder de hoede van lieve zorgzame ouders. Ik heb Afie opgezocht en haar schoonouders ontmoet en geprobeerd aan te moedigen goed voor Afie en straks haar kindje, te zorgen. Afie was heel blij en trots mij te ontvangen en liet me niet los, zolang ik naast haar onder de 'koesoeng' (afdakje) zat.
Als afscheid kregen we een kip, die Lydia en ik dankbaar verorberd hebben.

Na een paar intensieve dagen hebben we dit project weer achter moeten laten en zijn we gister avond in ons fosterhome in Sandema aangekomen.
Onderweg ook weer de nodige projecten, waaronder straatkinderen project van mijn lieve vriendin Laadi, en mensen ontmoet, wat allemaal heel fijn en zinvol was.

Dit weekend ben ik in het fosterhome en vanaf maandag hopen Lydia en ik onze 20 (met name vrouwen-) groepen te ontmoeten en trainen in o.a. betere zorg voor hun klein vee, dat we op basis van lening aan de groepen verstrekken. Ook hoop ik dat Lydia ons advies kan geven ter verbetering van de zorg voor ons eigen veeteelt project.
Maar daarover hopelijk volgende week weer meer.

Volgende week zondag middag hoopt stichting Onyame van 15.00 - 17.00 een zangmiddag te organiseren in Kapelle.
Er zal verslag gedaan worden van ons werk in Ghana, ghanese artikelen verkocht worden en via Skype hoop ik vanuit noord Ghana ook mijn steentje bij te kunnen dragen.
Ik hoop op een heel fijne en zinvolle middag.